فعل‌های میانه و بررسی آنها در اوستای جدید. بخش نخست

فعل در زبان­های ایرانی باستان بر مبنای زمان، نمود، شخص، شمار و دو جهتِ اکتیو و میانه بررسی می‌شود. بنابر دیدگاه رایج، جهت میانه وسیلۀ تبدیل ریشه­های گذرا به ناگذر است. این دیدگاه با مشاهدۀ ریشه­هایی فعلی شکل گرفته است که در جهت اکتیو، گذرا و در جهت میانه ناگذر هستند، در حالی ‌که  بررسی دقیق­تر متون بازمانده از زبان­های باستانی ایران،  ویژگی­های دیگری را آشکار می­کند که اعتبار نظریۀ فوق را به چالش می­کشد. این مقاله به تحلیل ساختار افعال میانه می­پردازد و مقدمه­ای است برای بررسی و بازنگری در طبقه بندی فعل­های میانه در زبان اوستایی که در مقاله دیگری مورد بررسی قرار خواهد گرفت.